Zagadnienia : Niedokładności Wf
|
t. 24-25
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Rozstrzygnięcie, jakiego typu akcenty Chopin miał na myśli, nie jest w tych taktach proste. Znaki są różnej długości, drugi z nich jest typowym akcentem długim, trzeci krótkim, a pierwszy można interpretować na dwa sposoby – jest wprawdzie dość krótki, ale smukły jak akcent długi. Nie wydaje się jednak, by zamiarem Chopina było różnicowanie znaków – pisane są, jak cały A, z wyraźnym pośpiechem, co wyklucza stosowanie trudno dostrzegalnych niuansów graficznych. W tekście głównym skłaniamy się do akcentów długich ze względu na układ tekstu – t. 25 rozpoczyna nową linię i możliwe, że akcent był tam dopisany później, z mniejszym zaangażowaniem, a właściwy odruch reprezentują znaki w t. 24. Krótkie akcenty wydań można traktować jako – naszym zdaniem – mniej prawdopodobne odczytanie zapisu A. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wf , Niedokładności A |
||||||||
|
t. 26-28
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Dłuższy łuk wydań to najprawdopodobniej następstwo pomyłki sztycharza Wf. Zwraca uwagę, że w Wn4 nie zmieniono zakresu tego łuku zgodnie z A mimo dodania łuku przetrzymującego d2 – patrz poprzednia uwaga. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf |
||||||||
|
t. 32-33
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Napisane z rozmachem łuki l.r. wyraźnie obejmują w A grupy pięciu powtarzanych akordów. Ich wcześniejsze rozpoczęcie w Wf (→Wn,Wa) jest wynikiem rutynowego podejścia sztycharza Wf, który za najbardziej prawdopodobne uważał łuki całotaktowe. O tym, że realny zapis A podlegał dość dowolnej interpretacji, świadczy koniec łuku nad t. 32, który mimo że w A sięga aż do t. 33, w Wf kończy się na ostatniej ćwierćnucie t. 32 (w tym wypadku niewątpliwie słusznie). kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładne łuki A , Łuki obejmujące |
||||||||
|
t. 33-34
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
T. 33 kończy 1. stronę A, a wpisany w nim łuk pr.r. wyraźnie sugeruje kontynuację. Jednak na nowej stronie, w t. 34, nie ma dokończenia tego łuku. W żadnym z pierwszych wydań nie doprowadzono łuku do t. 34, ale w Wf łuk wykracza poza ostatnią nutę t. 33, co wygląda na nieznaczącą niedokładność, nawet jeśli intencją sztycharza było oddanie dwuznacznej notacji A. W tekście głównym podajemy wersję z łukiem doprowadzonym do cis2 w t. 34, co uważamy za interpretację kontekstową zapisu A. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładne łuki A , Niedokładności Wa , Niepewna kontynuacja łuku |
||||||||
|
t. 35
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Łuk A, ze względu na wysoką pozycję akordów l.r. mający postać odcinka linii prostej, obejmuje symetrycznie 5 uderzeń l.r. Jego początek wypada w związku z tym pomiędzy 1. a 2. ćwierćnutą, przez co w Wf (→Wn,Wa) mylnie objęto łukiem cały takt. Por. podobnie błędną interpretację łuków l.r. w t. 37-39. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf |
Różne akcenty w 
Łuki 
